Έγκλημα και τιμωρία

Οι έχοντες ενθουσιασμό και αισιοδοξία τιμωρήθηκαν (-αμε) από την υψηλή αυτοπεποίθηση των τελευταίων τριών ετών: Θα την γλιτώσουν και τώρα οι αγορές;

Η απάντηση είναι ότι και τώρα η πίεση είναι απόλυτα ελεγχόμενη.

Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει και αυτή την φορά να πιστεύουμε ότι η άνοδος δεν έχει τελειώσει;

Η κρίση των ενυπόθηκων δανειών δεν είναι παρά η προσπάθεια του συτήματος να μην καταρεύσει εντελώς στο μέλλον. Να αντέξει δηλαδή έως την επόμενη σοβαρή κρίση βγάζοντας στην επιφάνεια όλους τους σκελετούς, επιτρέποντας μεγάλες συγχωνεύσεις ειδικά στο χώρο των τραπεζών. Αν φθάσαμε σε mega-deals πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων θα πρέπει να υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα ότι οι αξίες είναι καθαρές από σκουπίδια για να συνεχιστεί ο κύκλος των εξαγορών. Αυτές είναι και οι επιταγές της Βασιλείας ΙΙ, ενός νόμου που ουσιαστικά είναι ένα κοινό λεξικό διασυνοριακών συγχωνεύσεων και τραπεζικών εξαγορών. Αρα σε αυτή την λογική τα αμφίβολα δάνεια των τραπεζών θα πρέπει να διαγραφούν. Μελλοντικά η υπεραξία που θα προκύψει από τα deals θα είναι υπερπολλαπλάσια των χαμένων από τις επισφάλειες.

Το πετρέλαιο στα 100 δολάρια δεν είναι άμεση απειλή κατά του συστήματος. Η λύση βρίσκεται μέσα στην τιμή αφού η άνοδος χρηματοδοτεί εναλλακτικές μορφές ενέργειεας και επενδύσεις σε φτηνότερες πηγές. Επιπλέον το πετρέλαιο είναι ένα ελλαστικό αγαθό: Αν η τιμή του ανέβει υπερβολικά η ζήτηση θα μετατοπιστεί παρασύροντας χαμηλότερα το σημείο ισορροποίας. Αρα και εδώ μάλλον παίζουμε τις καθυστερήσεις.

Τα κέρδη των εταιριών είναι ανθηρά και η ανάπτυξη της Ασίας δεν φαίνεται να έχει σταματημό. Ηδη η οικονομία της Κίνας έπιασε σε μέγεθος την οικονομία της Γερμανίας. Ο πληθωρισμός της χώρας οφείλεται στην ανάπτυξη και την ζήτηση που δημιουργείται και από το εσωτερικό. Οι επενδύσεις των ξένων στην Κίνα είναι τεράστιες. Η Κίνα αγοράζει με την σειρά της το χρέος του πλανήτη (ειδικά αυτό των ΗΠΑ) χρηματοδοτόντας το χρέος και την κατανάλωση των πελατών της.

Αρα τι μένει; Ενα ακόμα τετράμηνο που θα αποκαλύψει το μέγεθος της τρύπας, αν έχει μείνει καθόλου να αποκαλυφθεί. Οι ανατράξεις οφείλουν να είναι βίαιες γιατί έτσι καιγεται και πληθωριστικό χρήμα. Οι αγορές είναι παιδιά των τραπεζών και δεν υπάρχει περίπτωση να τις εγκαταλείψουν τώρα που η ανάγκη για αποδόσεις θα γίνει μεγαλύτερη και επιτακτικότερη από ποτέ. Θα μειώσουν τα επιτόκια όσο χρειάζεται και θα διευκολύνουν την κυκλοφορία του χρήματος γιατί πρωτίστως διευκολύνουν την βιωσιμότητα τους.

Ιδανικό; Μπορεί, οχι όμως ουτοπικό. Μην ξεχνάμε ότι και σε αυτή την φάση έχουμε ακριβώς τα ίδια συμπτώματα με όλες τις προηγούμενες πτώσεις: Ανασφάλεια, φόβο, μόχλευση, εμμονές. Αν και αυτή την φορά οι αγορές αποδειχθούν πολύ σκληρές τότε το ράλυ που θα ακολουθήσει θα είναι έξω από κάθε φαντασία. Και αυτό γιατί όλοι οι κίνδυνοι θα είναι μέσα στις τιμές και τα θετικά νέα θα έχουν πολύ πιό ισχυρή απήχηση στο κλειστό κλαμπ των "επενδυτών" που θα απομείνουν...